Polub nas na Facebooku

wtorek, 26 czerwca 2012

Najlepszy prezent na Dzień Ojca i na każdą inną okazję....

.....jeśli oczywiście ktoś ma takiego Tatę-Łasucha jak ja :) w weekend wybraliśmy się na wioskę zwabieni pogodą i pojawiającymi się już jagodami (oraz, jak się okazało, grzybami!). Całą sobotę i pół niedzieli spędziliśmy w lesie i zbiory okazały się całkiem pokaźne. Nie wiedziałam jeszcze, co z tymi jagodami zrobić, ale skoro już zostały przewidziane na dnioojcowski prezent to musiało być coś specjalnego. Od razu zaproponowałam pierogi, na co moja Mama zbuntowała się ("oooo nie, ja ich lepić nie będę!!"), ale błysk w Taty oku utwierdził mnie w przekonaniu, że to MUSZĄ być pierogi. Przepis na ciasto miałam, pozostało tylko przełamać opory związane z robieniem czegoś po raz pierwszy w życiu i wziąć się do dzieła. Darek oczywiście domagał się uwagi i nie pozwalał spokojnie wziąć się za gotowanie, ale wystarczyło położyć go w hamaku, chwilę pobujać, upewnić się, że chrapanie nie jest udawane i mogłam już spokojnie udać się do kuchni :)
Efekt oceniam jako zaskakująco dobry - wszystkie pierogi zniknęły, a wręcz pozostawiły niedosyt. Skoro jednak wiem, że robienie pierogów nie jest wielką skomplikowaną sztuką na pewno będę robić je częściej.

Jak to zrobić (przepis na ok. 30 sztuk):
  • 2 szklanki mąki+trochę w zapasie do podsypywania przy wałkowaniu ciasta
  • gorąca woda (dobrze mieć 1 litr, ale oczywiście zużywamy tylko tyle ile wchłonie mąka)
  • 1/2 łyżeczki soli
  • litr jagód (lub inne ulubione owoce)
Mąkę wysypać na stolnicę i zrobić w niej dołek. Do dołka wlać trochę wody i zmieszać palcami z mąką. Znowu zrobić dołek, dolać wody i zmieszać. Powtarzamy tę czynność aż do uzyskania zwartego ciasta, które nie klei się do rąk. Chwilę wyrabiać ciasto, uformować w kulkę, przykryć ściereczką i zostawić na ok. 15 minut. Następnie odkroić 1/3 i zrobić z tego mniejszą kulkę, którą wałkujemy do uzyskania grubości ok. 2 mm. Szklanką lub kubkiem wyciąć krążki, nałożyć do środka łyżeczkę jagód (może być łyżeczka "i troszkę") i zlepiać pierogi. Odłożyć na deskę, aby chwilę odpoczęły i wrzucać do osolonego wrzątku na 5 minut. Podawać ze śmietaną i cukrem.





SMACZNEGO!

dołączam się do akcji:

Jagody 2012

czwartek, 21 czerwca 2012

Zaklinamy pogodę..czekoladą!

Będę szczera - deszcz, burza i ponura aura są mi nawet na rękę podczas przymusowego siedzenia w domu. I ta burza w nocy...podobno była straszna i głośna, ale mnie nie była w stanie obudzić. Ale działając w interesie publicznym postanowiłam trochę pomieszać, poczarować i przegonić chmury. W tym celu sięgnęłam po najsilniejszą broń - czekoladę! A że przemęczać się nie lubię i na eksperymenty też nie miałam ochoty, skorzystałam ze sprawdzonego przepisu na mus czekoladowy z książki Rosalby Gioffre pt. "Czekolada. Nowa harmonia smaku". Superprosty, składniki każdy ma w lodówce w standardowym wyposażeniu. Jak każdy mus czekoladowy konsystencją i kolorem nie kojarzy się najlepiej, ale zdecydowanie warto spróbować. Ja użyłam czekolady gorzkiej 70%, ale oczywiście każdy wybierze taką, jaką lubi - z białą włącznie. A co najważniejsze czary podziałały i wreszcie wyszło słońce :)

Jak to zrobić (dla 6 osób - użyłam połowy porcji):
  • 200g czekolady
  • 100 ml mleka
  • 1 żółtko
  • 30 g cukru
  • 3 białka

Jajka dokładnie wyszorować i oddzielić żółtka od białek. Czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej. Mleko doprowadzić do wrzenia i dolać wąskim strumieniem do czekolady. Zmieni się w dość gęsty krem, więc bez paniki. Przestudzić. Żółtko utrzeć z cukrem i dodać do czekolady. Białka ubić na sztywną pianę i dodawać powoli do czekolady. Dokładnie i delikatnie wymieszać, wlać do szklanek/miseczek/czegokolwiek i wstawić do lodówki na 4 godziny. Gotowe!




Szybko zjadam i DESER!!!
Ja tam wolałabym tego gołębia....






SMACZNEGO!

Przepis dołączam do akcji:

Czekolada w roli głównej

środa, 20 czerwca 2012

Trochę inna wersja lasagne dla wegetarian

Siedzenie bezczynnie w domu zdecydowanie pozytywnie wpływa na ilość kulinarnych eksperymentów. Wyrabiam normę za kolejny tydzień :)
Dziś zapraszamy na włoską lasagne bez mięsa i bez makaronu. Czy to nadal można nazwać lasagne? Według mnie tak. Smakuje rewelacyjnie i wcale nie czuć niedosytu spowodowanego brakiem mięsa. Wręcz przeciwnie, wstaje się od stołu z pełnym brzuchem ale wystarczającą ilością miejsca, żeby zmieścić jeszcze mały deserek w postaci włoskich pralinek - a co, niech będzie po włosku na całego!:)
Pomysł na danie został zainspirowany książką, o której wspominałam przy okazji frittaty. Był tam rozdział poświęcony bakłażanom, w którym autorka wspominała jak jedna z jej leciwych włoskich przyjaciółek robiła zapiekankę z plastrów bakłażana z domowym sosem pomidorowym. Zapraszam do degustacji.

Jak to zrobić:
  • 4 spore cukinie
  • mąka (do obtoczenia plastrów cukinii)
  • kilka pieczarek (ja użyłam 10)
  • duża cebula
  • 2 puszki pomidorów krojonych
  • 2 ząbki czosnku
  • 4 garście posiekanych świeżych liści szpinaku (ok. 10 pęczków)
  • 3/4 szklanki czerwonej soczewicy
  • 2 kule mozzarelli
  • tarty ser Pecorino (albo parmezan)
  • natka pietruszki
  • oliwa z oliwek
  • sól i pieprz
  • łyżka suszonej bazylii
Cukinie pokroić wzdłuż w plastry o grubości ok. 0,5 cm, obtoczyć w mące i lekko podsmażyć na patelni aż nieco zmiękną. Odłożyć na papierowy ręcznik, żeby pozbyć się nadmiaru oleju. Szpinak przyrządzić tak jak w TYM przepisie. Cebulę pokroić w piórka (półksiężyce), pieczarki grubo posiekać i podsmażyć wszystko na oliwie z solą i pieprzem. Gdy cebula i pieczarki będą miękkie dodać pomidory, wcisnąć ząbek czosnku i wrzucić soczewicę. Podlać 3/4 szklanki wody. Zmniejszyć ogień żeby wszystko powoli bulgotało do momentu aż soczewica będzie miękka i dopiero na koniec sprawdzić smak i ewentualnie doprawić solą i pieprzem. Wyłączyć i lekko przestudzić. Na spód naczynia do zapiekania wlać kilka łyżek oliwy i wsypać suszoną bazylię. Można to zrobić wcześniej, żeby bazylia zdążyła zmięknąć i oddać część aromatu oliwie. W naczyniu ułożyć warstwę cukinii (muszą dokładnie pokryć dno), następnie połowę szpinaku, połowę sosu pomidorowego i jedną kulę mozzarelli pokrojoną w plastry. Na to zetrzeć Pecorino i posypać natką. Na to układamy znowu warstwę cukinii, szpinaku, sosu i serów. Powinny wyjść po dwie warstwy. Piekarnik rozgrzać do 200 stopni, wstawić lasagne i podpiekać 10 minut. Po tym czasie zmniejszyć do 150 stopni i podgrzewać kolejne 5-10 minut (ser musi się stopić i przyrumienić). Wyjmujemy na talerze i posypujemy jeszcze Pecorino (jeśli ktoś lubi oczywiście).






SMACZNEGO!

dołączam przepis do akcji:

Kuchnia Bardzo Włoska 2012

wtorek, 19 czerwca 2012

Czy to omlet czy jajecznica?

Ani jedno ani drugie. Przedstawiam frittatę - omlet w wersji włoskiej. Przyznam, że jestem teraz pod ogromnym wpływem wczoraj przeczytanej do końca książki Tracey Lawson pt. "W miasteczku długowieczności. Rok przy włoskim stole". Jest to fantastyczny dokument o tym jak ludzie potrafią jeszcze w dzisiejszych czasach żyć zgodnie z naturą nigdzie się nie spiesząc i uzależniając rozkład swojego dnia od pogody, pory roku i tego, co akurat dojrzało w ogrodzie. I wcale nie chodzi o pojedynczych dziwaków, którzy orzą swoje pola przy pomocy pługa i wołów, podczas gdy sąsiedzi zwożą kilogramy jedzenia z supermarketów. Książka opisuje całe wielopokoleniowe rodziny żyjące zgodnie z rytmem dnia i pór roku, które ogromną większość z tego, co jedzą robią własnymi rękami z produktów wyhodowanych w przydomowych ogródkach, na polach i w oliwnych gajach. Opowieść toczy się w małym włoskim miasteczku, do którego wybrała się pewna brytyjska dziennikarka, aby dowiedzieć się na czym polega fenomen długowieczności jego mieszkańców. A pomiędzy rozdziałami umieściła zebrane od lokalnych pań domu przepisy na proste włoskie specjały. Ja uwielbiam takie domowo-ogrodnicze klimaty i polecam tę książkę bardzo gorąco!
Wracając do frittaty, jest to danie przewijające się w wielu miejscach tej książki i ze względu na swoją prostotę idzie na pierwszy ogień (w zanadrzu mam jeszcze kilka zakładek w książce na przepisach, które z pewnością zrealizuję!). Autorka zaznaczyła, że prawdziwe włoskie mammy raczej nie dodają jajek do frittaty (ze względu na tradycję), ale ja zrobiłam ją po swojemu. Na pewno spróbuję bezjajecznej wersji, ale nie tym razem.

Jak to zrobić (dla jednej głodnej osoby lub dwóch średnio głodnych):
  • 2 garści posiekanych świeżych liści szpinaku
  • duży ząbek czosnku
  • 4 listki świeżej mięty
  • 2 jajka
  • łyżeczka mąki
  • 2 plastry sera typu bałkańskiego (może być też feta, biały ser itd..)
  • 1 łyżka mleka
  • sól i pieprz
  • 2 łyżki oliwy z oliwek
  • natka pietruszki (opcjonalnie)

W misce połączyć jajka z mąką, mlekiem, solą i pieprzem. Ser pokroić w kostkę i dodać do jajek. Na patelnię wlać tłuszcz i wrzucić rozgnieciony bokiem noża ząbek czosnku. Gdy zacznie skwierczeć zmniejszyć ogień i za pomocą szpatułki wysmarować czosnkiem całą patelnię, żeby aromat dobrze połączył się z tłuszczem. Wrzucić szpinak i miętę i dusić kilka minut aż zmniejszy objętość i będzie miękki. Rozłożyć równomiernie szpinak na patelni i wylać jajka z serem. Poruszać patelnią (jak przy robieniu naleśników), żeby cały szpinak pokrył się jajeczną masą. Smażyć na małym ogniu co jakiś czas odrywając szpatułką brzegi od patelni i ruszając patelnią, aby jajko wpłynęło w powstałe szczeliny. Smażyć ok. 5 minut aż wierzch będzie w miarę ścięty, a następnie za pomocą szpatułki oderwać frittatę od patelni i odwracając patelnię do góry dnem przełożyć frittatę na duży talerz. Delikatnie zsunąć z talerza nie usmażoną stroną do dołu i podsmażyć jeszcze kilka minut. Przełożyć na talerz, obsypać posiekaną natka i jeść.
Stanowczo odradzam dodatki w stylu ketchup!!!







SMACZNEGO!

poniedziałek, 18 czerwca 2012

Jaglana panna cotta

Choroby ciąg dalszy. Ale jest już lepiej, mogę sama wstać z łóżka :) z racji przymusowego urlopu mam nieco więcej czasu na kombinowanie i rozmyślania (niestety nic bardziej sensownego nie mogę robić ze względu na ograniczoną zdolność poruszania się..). Mam już w głowie parę pomysłów do realizacji, a jednym z nich jest mój dzisiejszy twór. Z panna cottą ma w sumie niewiele wspólnego, ale ta nazwa pasowała mi jakoś bardziej niż "Kupka kaszy jaglanej na mleku polana sosem truskawkowym". Deser mało dietetyczny, ale siedzenie samemu w domu jest dość przygnębiające i dogadzanie sobie takimi drobiazgami uważam za całkowicie usprawiedliwione! Poza tym ten przepis nie wymaga długiego stania przy garach, więc po 30 minutach (włączając w to obmyślanie pseudo-artystycznej kompozycji do zdjęcia i sesję zdjęciową) mogłam spokojnie wrócić do bezczynnego leżenia, przerywanego kolejnymi kąskami mojego pocieszacza. Jak ktoś smutny - polecam. W tym przepisie świetnie sprawdzi się również kasza manna i myślę, że następnym razem właśnie takiej użyję, bo w tym deserze według mnie gładsza konsystencja będzie przyjemniejsza.

Jak to zrobić (przepis na 3 porcje):
  • szklanka kaszy jaglanej
  • 1,5 - 2 szklanki mleka
  • laska wanilii,  zamiast może być parę kropelek esencji waniliowej
  • 3 łyżki cukru
  • garść truskawek
  • 1,5 łyżeczki cukru pudru
Kaszę przelać wrzątkiem i dokładnie opłukać, żeby pozbyć się gorzkawego posmaku.  Z laski wanilii wyskrobać ziarenka i wrzucić do mleka razem z cukrem i samą laską wanilii. Mleko zagotować i wrzucić do niego kaszę. Można na początek zagotować 1,5 szklanki i w razie gdyby kasza stawała się zbyt gęsta wtedy dolewać. Lepiej w tę stronę niż potem kombinować jak zagęścić masę. Gotować często mieszając aż konsystencja będzie bardzo gęsta, tzn. około 10 minut. Radzę jednak kontrolować co jakiś czas, czy kasza jest już miękka. Gdy będzie gotowa wyłączamy gaz i wyjmujemy laskę wanilii. Kaszę lekko przestudzić i jeszcze ciepłą wkładać do kokilek o średnicy 9 cm lub innych niedużych miseczek. Należy dobrze ugnieść kaszę w naczynkach i wyrównać powierzchnię. Zostawić do przestudzenia. W tym czasie zmiksować truskawki z cukrem na gładki mus. Wyjąć wystudzoną kaszę na talerz odwracając miseczkę, w której jest do góry nogami (jak babkę z piachu). Powinna wyjść bez problemów. Polać sosem truskawkowym i podawać.




Oto co zostaje z nawet najbardziej wydumanych kompozycji kulinarnych :)

SMACZNEGO!

środa, 13 czerwca 2012

Masakra w warzywniaku

Zostałam zaatakowana przez wściekłe przeziębione korzonki. Brzmi głupio i od razu przywodzi na myśl starsze panie w kolejce do lekarza (bez urazy), ale ktokolwiek kiedyś przez to przechodził ten wie, że jedyne, co można wówczas robić to leżeć lub stać (byle nie za długo), a każdy ruch pomiędzy nie należy do przyjemności. Wobec tak niespodziewanego ataku nie mogłam pozostać obojętna (wiadomo, agresja rodzi agresję), no więc zmusiłam się do zwleczenia się z łóżka, podreptałam do kuchni (dosłownie! Jeśli ktoś chce sobie wyobrazić jak chodzę niech pomyśli o japońskiej gejszy w ciasnym kimonku...) i wkurzona tym całym leżeniem, bólem i niemocą zaczynam kombinować...bitki? Nieee, tego dla wegetarian jeszcze nie wymyślili...TŁUCZONE ziemniaki? Niee, za proste...Wiem!! FLAKI!! Tak tak tak, tylko z czego...hm...włoszczyznę miałam, przyprawy też, a zamiast flaków......
.....po skończonym gotowaniu, które trwało w sumie 30 minut jestem spokojna jak aniołek. Kochanie możesz wracać z pracy :)

Jak to zrobić:
  • pęczek młodej włoszczyzny
  • 10 kotletów sojowych (u mnie "Minutki" od Sante)
  • pół cebuli
  • łyżka majeranku
  • 3 ząbki czosnku
  • 2 łyżeczki musztardy sarepskiej
  • 1 owoc jałowca
  • 2 liście laurowe
  • 2 łyżki sosu sojowego ciemnego
  • 2 łyżki oleju rzepakowego
  • chlust oliwy z oliwek (ok. 2 łyżek)
  • sól, pieprz, chilli
Na początek powiem tylko, że pęczek włoszczyzny, którym dysponowałam składał się z młodziutkich i małych warzyw (seler był wielkości piłki golfowej), więc zużyłam cały.
Warzywa pokroić w słupki (białą część pora i połowę zielonej w słupki, a resztę w talarki). Cebulę pokroić w piórka. 2 ząbki czosnku obrać i zgnieść bokiem noża. Cebulę i zielone talarki pora wrzucić na rozgrzany olej rzepakowy. Podsmażyć na niedużym ogniu i oprószyć solą. Dodać rozgniecione ząbki czosnku i jeszcze chwilę podsmażyć. Następnie wrzucić wszystko do ok. 1 litra wrzącej wody z oliwą, majerankiem, listkami laurowymi i zgniecionym owocem jałowca oraz resztą warzyw i dodać sos sojowy. Gotować 10 minut na małym ogniu i po tym czasie doprawić pieprzem, solą i chilli. W międzyczasie kotlety sojowe zalać wrzątkiem. Można wcześniej zrobić bulion z kostki rosołowej i dopiero zalać kotlety, ale ja wolę czysty smak. Gdy namiękną pokroić je w paski. Ostatni ząbek czosnku pokroić w plasterki. Kotlety i czosnek dodać do garnka razem z musztardą. Wszystko dokładnie wymieszać i pogotować jeszcze około 5 minut.


SMACZNEGO!

poniedziałek, 11 czerwca 2012

Jedna z lepszych potraw, jakie można zrobić z cukinii

Moim zdaniem to najbardziej uniwersalne warzywo. Można je zapiekać, smażyć, dusić, faszerować, grillować, robić z niego zupy, jeść na surowo, marynować, a nawet piec z niego ciasta (nie sprawdziłam, ale mam zamiar). I w każdej z tych wersji, jeśli jest odpowiednio przyrządzone, zachowuje smak i kolor.
Z okazji wolnego poniedziałku po ciężkim weselnym weekendzie zdecydowałam się na naszą ulubioną, szybką potrawę, która idealnie stawia na nogi i syci. Placuszki same w sobie są dość pospolite, ale można je bez problemu podrasować dodając na wierzch biały serek (taki zwykły do kanapek), twarożek z ziołami i rzodkiewką, plaster pomidora z mozzarellą i odrobiną świeżej bazylii, plasterek łososia albo kładąc na gorące jeszcze placuszki nieco startego sera pleśniowego typu lazur. Wariacji jest mnóstwo i można je dobierać według upodobań i nastroju. Jeśli na przykład usmażymy mniejsze placuszki i położymy na nie nieco białego serka, łososia i świeżego koperku, potrawa świetnie się sprawdzi jako przekąska na imprezie. Zachęcam do eksperymentów. My uwielbiamy je w najprostszej postaci :)

Jak to zrobić:
  • 3 cukinie
  • cebula
  • 4 nieduże ziemniaki
  • 2 ząbki czosnku
  • 2 jajka
  • 2 łyżeczki musztardy (dowolnej, byle nie z całymi ziarnami gorczycy)
  • mąka (ilości nie umiem sprecyzować)
  • garść tartego żółtego sera
  • 2 łyżki tymianku
  • 2 łyżki sosu sojowego
  • łyżeczka soli
  • pieprz
  • można dodać również: tartą marchew, świeży szpinak, selera itd....
Cebulę i czosnek posiekać w robocie kuchennym lub cebulę tradycyjnie nożem, a czosnek przecisnąć przez praskę. Ziemniaki i cukinie zetrzeć na tarce. Połączyć z cebulą i czosnkiem, dodać jajka, tymianek, sos sojowy, tarty ser i sól z pieprzem. Wymieszać dokładnie i dodać mąkę. Jej ilość powinna być taka, aby otrzymać dość gęste ciasto. Dalej postępujemy jak z tradycyjnymi plackami ziemniaczanymi: układamy na patelni i smażymy, aż się zrumienią.




SMACZNEGO!

czwartek, 7 czerwca 2012

Niezły Meksyk

Niejedzenie mięsa łączy się niestety z pewnymi utrudnieniami. Szczególnie jeśli je się u kogoś, kto nie do końca rozumie i popiera taki styl życia. Początkowo ciężko było przekonać moich rodziców, że nie zjem polędwiczki, a ryba to też mięso, ale na szczęście ten etap mamy już za sobą. I tak poszło łatwiej niż się spodziewałam! Przy okazji dzisiejszej wizyty u nich powstał improwizowany obiad, którym najedli się wszyscy i nawet mój tata ocenił go jako "niezły". A to już naprawdę coś!
Zaczęło się od tego, że moja mama namoczyła soczewicę bez szczególnej koncepcji co z nią dalej zrobić. Początkowo była opcja nafaszerowania nią papryk lub cukinii, ale po głębszej penetracji szafek kuchennych odnalazły się wrapy kupione kiedyś z okazji tygodnia meksykańskiego w Lidlu i tak narodził się pomysł na meksykańskie żarcie bez mięsa. Niemożliwe? No to się przekonajmy...

Jak to zrobić:
  • 8 pszennych wrapów
  • pół torebki soczewicy zielonej (moim zdaniem ten rodzaj soczewicy najlepiej udaje mięso)
  • 3 ząbki czosnku
  • 2 marchewki
  • 1 spora czerwona cebula
  • sól, pieprz
  • świeży szczypiorek (solidna garść)
  • kostka (ok. 200g) startego żółtego sera
Salsa:
  • puszka pomidorów
  • 1 czerwona papryka
  • ząbek czosnku
  • 6 czarnych oliwek
  • łyżka suszonego koperku
  • łyżeczka cukru
  • sól i pieprz
  • 1/3 łyżeczki harissy (bardzo ostra pasta chilli) lub tyle samo chilli w proszku
  • łyżeczka oregano
  • 1/2 łyżeczki czosnku granulowanego
Soczewicę ugotować tak jak w przepisie na soczewicowe burgery i lekko ostudzić. Marchewkę obrać i pokroić w cienkie plasterki, cebulę drobno posiekać. Na patelni rozgrzać olej i wrzucić warzywa. Od razu posolić i zmniejszyć ogień. Dolać odrobinę wody i dusić pod przykryciem aż zmiękną. Następnie wrzucić je do soczewicy i zgnieść wszystko tłuczkiem do ziemniaków. Dodać posiekany szczypior i pomieszać.

W osobnym naczyniu dokładnie zblendować wszystkie składniki na salsę, tak aby powstała gęsty sos. Ja do puszki po pomidorach wlałam ok 1/2 szklanki wody, dokładnie wypłukałam ścianki z resztek sosu i pomidorów i dodałam to do duszącej się cebuli z marchewką.

Rozgrzać piekarnik do 180 stopni. Wrapy po kolei najpierw pokryć warstwą salsy (ok. 2 łyżeczek salsy na wrapa), potem nałożyć farsz z soczewicy, przykryć wszystko warstwą żółtego sera i na końcu wrapa złożyć (tak jak na zdjęciu) i spiąć wykałaczką. Wstawić wrapy do piekarnika na 10 minut (ser musi się roztopić), a potem wyjąć na talerz, polać salsą, posypać szczypiorkiem i JEŚĆ :)

Jako dodatek moja mama wyczarowała sałatę z rzodkiewką, pomidorem i słodko-kwaśną śmietaną (łyżeczka cukru, trochę soli i pieprzu i kilka kropel soku z cytryny).










SMACZNEGO!

wtorek, 5 czerwca 2012

A na kolację bruschetta, viva Italia!

efekt naszej domowej hodowli ziół..
Darek po długiej nieobecności wreszcie wykazał kulinarną inicjatywę i zrealizował przepis, który chodził mu po głowie już od dawna. Tania, prosta i szybka potrawa, która tchnęła we mnie nieco życia na koniec cholernie męczącego dnia, który rozpoczął się o godzinie 3:30...ale przynajmniej odwiedziłam nieznane miejsca i przejechałam się po nowiutkiej i jeszcze cieplutkiej autostradzie na długo oczekiwanym odcinku Łódź-Nieborów - włączając w to słynny na całą Polskę, porzucony przez Chińczyków odcinek, na którym co prawda nie leży jeszcze końcowa wersja asfaltu, ale są namalowane piękne pasy, a ograniczenie prędkości jest do 70 km/h :)
A bruschetty były pyszne :) tak czosnkowe, jak lubię (nie wiem co na to sąsiedzi, ale na klatce znów było czuć, że pan domu jest w kuchni..), lekkie i idealne na późną kolację. No i widok Darka w fartuchu po wejściu do domu był bezcenny - mój kogut domowy :)

Jak to zrobić:
  • 4 kajzerki
  • 3 pomidory
  • 2 kulki mozzarelli
  • 2 ząbki czosnku
  • oliwa z oliwek
  • pieprz
  • świeża (koniecznie!!) bazylia
Bułki przekroić na pół. Czosnek wycisnąć i zmieszać z 4 łyżkami. Mozzarellę pokroić w plastry. Piekarnik rozgrzać do 180 stopni i na 3 minuty wstawić do niego bułki. Po tym czasie wyjąć, rozsmarować oliwę i ponownie wstawić do piekarnika na 2 minuty (pieczywo powinno być lekko rumiane - na tym etapie w domu powinno zacząć mocno pachnieć czosnkiem..). Znowu wyjąć i położyć po plasterku mozzarelli. I znowu wstawiamy do piekarnika aż ser się roztopi. Wyjmujemy i na gorące bułki z serem położyć pokrojone w kostkę pomidory oraz pieprz. Podgrzać w piekarniku przez 3 minuty, wyjąć, posypać posiekaną bazylią i podawać gorące. Osobiście uważam, że połączenie bazylii z pomidorem jest jest najlepsze na świecie!



SMACZNEGO!