Polub nas na Facebooku

poniedziałek, 27 maja 2013

Babeczki jogurtowe z rabarbarem. Na Dzień Matki.

Z okazji Dnia Matki w tym roku postanowiłam obdarować moją Mamę solidną dawka słodyczy. Żeby jednak nie było zbyt nudno, moje babeczki nadziałam rabarbarem - warzywem (owocem?), z którym jeszcze nie do końca się zaprzyjaźniłam. Kwaśne to to, dziwne...ale w wypiekach sprawdziło się całkiem nieźle.

Postawiłam na babeczki, bo one zawsze się udają :)

Jak to zrobić (na 12 muffinów):
  • 175 g mąki
  • 1 łyżeczka proszku do mieczenia
  • 140 g cukru
  • 2 jajka
  • 100 g jogurtu naturalnego
  • 100 ml oleju
  • 2 łyżki ekstraktu z wanilii
  • 3 łodygi rabarbaru
  • 3 łyżki cukru
  • 1 szklanka śmietany 36%
  • 2 łyżki cukru pudru
Łodygi rabarbaru obrać i pokroić. Wrzucić do garnka, zasypać 3 łyżkami cukru i zalać 1/2 szklanki wody. Poddusić na wolnym ogniu, często mieszając, aż rabarbar będzie miękki. Wystudzić.
Mąkę, cukier i proszek do pieczenia wymieszać w misce. W osobnym naczyniu dokładnie połączyć jajka, jogurt, olej i ekstrakt waniliowy. Następnie wlać składniki mokre do suchych i wymieszać łyżką lub widelcem (nie przejmujemy się grudkami).
Formę do muffinów wyłożyć papilotkami. Do każdej nałożyć łyżkę ciasta, łyżkę rabarbaru i znów łyżkę ciasta. Ważne, żeby ciasto na wierzchu dokładnie pokryło rabarbar (wtedy nam nie wypłynie z babeczki). Piec 20 minut w temperaturze 160 stopni (termoobieg).
Śmietanę ubić na sztywno z cukrem pudrem. Ostudzone babeczki ozdobić śmietaną i ulubioną posypką.




SMACZNEGO!

środa, 22 maja 2013

Najlepszy makaron na trudne chwile, gdy głód doskwiera, a czasu brak...

Oto on! Wybawca głodnych, zapracowanych ludzi. Na co dzień rzadko chwalę swoje dania - jestem wobec siebie bardzo krytyczna. Tym razem jednak muszę przyznać, że wyszedł mi rewelacyjnie i z trudem powstrzymywałam się przed zjedzeniem wszystkiego sama. Musicie koniecznie spróbować! Do smażenia koniecznie trzeba użyć masła. Moim zdaniem pieczarki smażone na maśle to jeden ze smaków idealnych :)

Jak to zrobić:
  • 250 g makaronu razowego
  • 100 g pieczarek
  • 1/2 cukinii
  • 3 łyżki śmietany 18%
  • 2 ząbki czosnku
  • 1/2 cebuli
  • 2 żółtka
  • garść posiekanej natki pietruszki
  • 1 łyżka masła
  • sól i pieprz
Makaron ugotować al dente. Na patelni rozgrzać masło i podsmażyć do miękkości pieczarki, cebulę i cukinię. Dodać sól i pieprz. W miseczce dokładnie wymieszać śmietanę z żółtkami. Wyłączyć ogień pod patelnią, do warzyw wlać śmietanę z żółtkami i dokładnie połączyć. Dodać makaron i całość jeszcze raz wymieszać. Posypać natką.



SMACZNEGO!

środa, 15 maja 2013

Podsumowanie roku bez mięsa

Celowo nie piszę, że podsumowuję rok wegetarianizmu, bo wegetarianką nie jestem. Jem ryby i owoce morza i to nie pozwala mi ustawić siebie w jednym szeregu z tymi, którzy całkowicie porzucili mięso. I wcale nie jest mi z tego powodu wstyd!



Jak to się zaczęło?
Pomysł na wykluczenie z diety mięsa wykluł mi się w głowie już dawno temu, ale mieszkanie z rodzicami (czytaj: brak stuprocentowej kontroli nad garami), studia i studenckie życie (czytaj: jedzenie na szybko, pizza, piwko i kebaby) oraz brak dostatecznej motywacji zagoniły ten szalony pomysł do najdalszej szufladki w głowie. Potem etap studiów się zamknął, poszłam na własne śmieci i znów powróciła chęć sprawdzenia jak to będzie bez mięsa. Wtedy z pomocą przyszedł program "Zostań wege na 30 dni", który poza motywacją oferował całkowicie bezpłatne wsparcie merytoryczne oraz kilka pomysłów na potrawy. Na 30 dni odrzuciłam mięso całkowicie, poczułam genialną wprost zmianę na plus w samopoczuciu i tak już trzymam się tej diety od roku.

Wegetarianka? Pół-wegetarianka? Nie wegetarianka?
Mój prywatny wegetarianizm przez ostatni rok ewoluował. Powróciłam do ryb i owoców morza, bo organizm i uśpiona we mnie dietetyczka bardzo ich pragnęły. Nie jest mi z tym źle i nie czuję żadnych wyrzutów sumienia, które z pewnością towarzyszyłyby statystycznemu wegetarianinowi. Powód jest prosty: moja decyzja o odrzuceniu mięsa wzięła się z potrzeby ciała, a nie ducha. Chciałam poprawić swoje zdrowie i kondycję, a nie hołdować ideologii ochrony praw zwierząt. Żeby było jasne - jestem osobą pełną empatii i miłości do naszych braci mniejszych i jadąc nocą samochodem zatrzymam się i zniosę jeża z drogi, zawsze gdy zajdzie taka potrzeba. Popieram organizacje chroniące zwierzęta, oddaję 1% podatku, ale nie jestem fanatyczną aktywistką. Natomiast jestem dumna z tego, że przy okazji realizowania całkowicie egoistycznych planów przyczyniam się do zmniejszenia popytu na mięso (to prawda, że w minimalnym stopniu, ale ziarnko do ziarnka...).

Dlaczego nie weganizm?
Nieznającym tematu wyjaśnię na wstępie, że weganie to ludzie, którzy ze swojej diety eliminują całkowicie mięso oraz produkty pochodzenia zwierzęcego, w tym: jaja, mleko, nabiał, miód, sery itd..to bardzo rygorystyczna dieta, na którą mój zdrowy rozsądek po prostu mi nie pozwala. Jestem pewna, że weganie się ze mną nie zgodzą, ale moim zdaniem ta dieta jest dla ludzi, którzy mają ogromną wiedzę, dużo wolnego czasu i zasobne portfele. Wiedza, bo trzeba wiedzieć co jeść, żeby zastąpić całkowicie produkty zwierzęce roślinnymi nie narażając się przy okazji na niedobory witamin i minerałów. Czas, bo trzeba poszukać składników, inspiracji i przepisów, żeby nie być zmuszonym do jedzenia codziennie ryżu z warzywami lub tofu. No i pieniądze, aby składniki na wegańskie potrawy kupować. Dla mnie płacenie od 6 do 11 zł za litr roślinnego mleka to dużo. 10 zł za 4 jogurty sojowe to dużo. I wyrażam tu opinię zwykłego zjadacza chleba, robiącego zakupy w osiedlowym spożywczaku, który nie poświęca czasu na poszukiwania tańszych zamienników. Jeśli ktoś ma w tym temacie poszerzyć moją wiedzę to jestem otwarta.
Pomijając wszystkie powyższe kwestie i ujmując temat najprościej: skoro natura dała nam cudowny dar w postaci jajka, czy miodu które dostarczają naszemu organizmowi wielu cennych składników odżywczych to dlaczego mamy z tego nie skorzystać?

Plusy
Jest ich wiele. Mój organizm jest naprawdę szczęśliwy i odwdzięcza się uczuciem lekkości po każdym posiłku, wzrostem poziomu energii, ustąpieniem problemów z cerą i regulacją "babskich spraw". Widzę i czuję jak bardzo potrzebowałam tej zmiany.
Dzięki odstawieniu mięsa moje kulinarne horyzonty nagle rozszerzyły się na zupełnie nieznany mi wcześniej świat kotletów z fasoli/soczewicy/ciecierzycy, pasztetów z jajka/pieczarek, zup niegotowanych na kości, warzywnych tart i potrawek. Dowiedziałam się co to są nasiona chia, quinoa, jakie właściwości ma siemię lniane i czym jest olej kokosowy. Z czym się je jarmuż i jak upiec chleb, który zmienia życie. Nagle okazuje się ilu rzeczy człowiek nie wie i jak bardzo ograniczał swój dotychczasowy kulinarny świat. Nie jedząc mięsa chcę lepiej żyć. Sama z siebie szukam czytam, kupuję i próbuję nieznanych smaków. Rozwijam się i odnajduję nowe możliwości. To fascynujące.
Bardzo obawiałam się też reakcji rodziny, ale ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu wszyscy przyjęli moją decyzję bez protestu - nawet moja mama, która teraz, poniekąd dzięki mnie, stała się mistrzynią w tworzeniu wegetariańskich burgerów. Na każdej rodzinnej imprezie jest zawsze opcja wege dla mnie i mojej siostry, która zachęcona moimi doświadczeniami poszła tą samą drogą. Wsparcie najbliższych jest bardzo cenne i w dużej mierze wpływa na wytrwałość w raz podjętej decyzji.

Minusy
Tych również doświadczyłam. W diecie wegetariańskiej łatwo się zagubić, jeśli skupimy się wyłącznie na tym, czego nie jeść. Omijamy mięso, ale nie dajemy sobie nic w zamian. Nie panujemy nad posiłkami. Bywały dni, kiedy wieczorem uświadamiałam sobie, że owszem nie jadłam mięsa, ale w zamian nie dostarczyłam sobie nic wartościowego. Wegetarianizm zmusza do myślenia i działania, bo łatwiej zjeść plasterek szynki, który dostarczy nam niezbędnego żelaza niż tworzyć roślinne danie tej samej wartości. Decydując się na odrzucenie mięsa musimy jednocześnie uruchomić swoją kreatywność i stale się dokształcać, żeby nie zrobić sobie krzywdy. Wyniki mojej morfologii są dobre i w normie, ale w najgorszym momencie, gdy najbardziej siebie zaniedbałam zawisł nade mną cień anemii. Byłam osłabiona, blada, wiecznie śpiąca. Apogeum miało miejsce na przełomie stycznia i lutego i wtedy się otrząsnęłam. Zaczęłam więcej czasu poświęcać na planowanie posiłków, wspomogłam się suplementem i stanęłam na nogi. Dlatego ostrzegam - początkujący wegetarianinie MYŚL!
Skoro już przy zimie jesteśmy to nie jest ona łatwym okresem. Warzywa dostępne w tym czasie mają niską wartość odżywczą i nieciekawy smak. Ogólnodostępne w tym czasie warzywa okopowe można jeść do woli, ale one również w końcu się znudzą. Z utęsknieniem czekałam na wiosnę i jej pierwsze warzywne propozycje - teraz jestem w raju!
Natomiast nawiązując do myślenia muszę przyznać, że świadomość ludzi na temat zalet i wad odstawienia mięsa wciąż jest znikoma. Nadal zbyt mało jest kampanii informacyjnych, stron i materiałów, z których można korzystać w celu poszerzania swojej wiedzy. Najlepszym potwierdzeniem moich słów niech będzie fakt, że na rocznych studiach podyplomowych z dietetyki prowadzonych w Instytucie Żywności i Żywienia skupiającym największe autorytety z tej dziedziny, diecie wegetariańskiej poświęcono jeden (!) półtoragodzinny (!!!) wykład. Inny przykład z naszego podwórka: na całą Polskę prowadzi się kampanie promujące spożywanie Pana Karpia, Pana Pstrąga, czy mięsa wieprzowego, na które wydaje się krocie (spoty w TV, bannery, plakaty w centrach miast, reklamy w radio...to niemało kosztuje). A czy ktoś kiedyś zachęcał Was do jedzenia ciecierzycy lub jarmużu...? No właśnie.

Jak na spowiedzi!
Mówiąc krótko: raz się wyłamałam. Będąc z wizytą u taty Darka zjadłam pół pieczonego bażanta (tak tak, pół) i kilka plasterków kiełbasy z dzika. W sumie nie wiem dlaczego tak rzuciłam się na to mięso. Nie potrafię tego logicznie wyjaśnić, ale decydując się na wpis z podsumowaniem nie mogę przemilczeć wpadek. Widocznie mój organizm bardzo tego potrzebował i nie ma co rozpaczać. Dostał czego chciał, więcej się nie upomniał i tyle w temacie.

Czy dobrze zrobiłam?
Hm...myślę, że tak. Zamierzam kontynuować przygodę z moim wegetarianizmem, ale ten rok uświadomił mi jak mało jeszcze wiem. Wegetarianizm uczy poznawania swojego ciała i jego potrzeb oraz tego, aby nie ignorować oczywistych sygnałów. Zawsze wszystkich zachęcam, żeby chociaż spróbowali. Tak z ciekawości i dla samego siebie jak ja to zrobiłam. A może efekt okaże się tak zachęcający, że kolejka w dziale mięsnym lokalnego Tesco zmniejszy się o kolejną osobę...

czwartek, 9 maja 2013

Śniadaniowa "pizza" light

Jak już wspominałam, majówka oprócz pięknej opalenizny, setki zdjęć i miłych wspomnień przyniosła ze sobą dodatkowe 2 kg. Może nie powinnam się przejmować, bo wakacje i sezon bikini mam za sobą, ale wolałam siebie sprzed wyjazdu i chciałabym jak najszybciej pozbyć się tej niechcianej pamiątki z Chorwacji. Poza tym jestem przeciwniczką stosowanie diet w celu schudnięcia na Sylwestra/ na wesele/na wakacje/do rozmiaru 36 itp. itd. niepotrzebne skreślić. W tej kwestii mam podejście zero-jedynkowe: jak być fit to cały czas, jak mieć w nosie swoje zdrowie to krzyż na drogę.
Walkę z tłuszczykiem zaczynam od powrotu do sportu, który porzuciłam całkowicie na czas wyjazdu. Wczoraj był już drygi trening i nawet nie przypuszczałam jak bardzo brakowało mi ruchu. Druga sprawa to odżywianie. I tu nie ukrywam, że na myśl o chorwackiej pizzy i hotelowych deserach kręci mi się łezka w oku, ale czas wrócić do rzeczywistości. Na szczęście nie będzie to takie trudne, bo jest coraz cieplej i tylko patrzeć jak pierwsze gruntowe warzywa i owoce pojawią się w sklepach. W oczekiwaniu na ten moment przygotowałam sobie na śniadanie taki oto omlet, który z czystego sentyment nazwałam "pizzą":

Jak to zrobić (porcja dla 1 osoby):
  • 2 jajka
  • 1 pieczarka
  • 1 ząbek czosnku
  • garść rukoli
  • 1 pomidorek koktajlowy
  • kawałek papryczki chilli
  • sól
  • 1 łyżka oleju do smażenia
Na patelni rozgrzać olej. Wrzucić chilli i posiekany czosnek i podgrzewać przez minutę. Dodać pokrojoną w plastry pieczarkę i szczyptę soli. Do miseczki wbić jajka, dokładnie wymieszać i wylać na patelnię. Gdy spód omleta się lekko zetnie rozłożyć na jego powierzchni rukolę (delikatnie dociskając, żeby zatopiła się w resztce nie ściętego jajka). Po chwili odwrócić omlet i wyłączyć gaz. Zostawić na patelni na dosłownie 20 sekund i przełożyć na talerz. Omlet pokroić w trójkąty i na każdym kawałku ułożyć plasterek pomidorka.



SMACZNEGO!

poniedziałek, 6 maja 2013

Wakacyjny poradnik: jak nie przytyć na all inclusive?

Wróciliśmy. Piękna przygoda w majowej Chorwacji dobiegła końca i czas wrócić do rzeczywistości. Mnie ten powrót czeka dopiero jutro i z całego serca polecam branie dodatkowo urlopu na dzień po powrocie. Szok powakacyjny będzie mniejszy.
Na początek kilka wspomnień. Po ubiegłorocznym prażeniu się pod niemożliwym do wytrzymania chorwackim słońcem nie wiedziałam, czego się spodziewać. Pierwszy dzień powitał nas deszczem i temperaturą wybitnie niewakacyjną. Okazało się jednak, że załamywanie rąk i płakanie nad jedną jedyną cieplejszą bluzą zabraną z domu było niepotrzebne, bo każdy kolejny dzień był słoneczny i gorący (ale nie upalny!). Co prawda temperatura wody w morzu i w hotelowym basenie nie zachęcała do kąpieli, ale na tym minusy się kończą. Południe Chorwacji (dokładniej wyspa Brac) w maju jest soczyście zielone, ukwiecone, słoneczne, pachnące wiosną i rozśpiewane ptasimi głosami. Jaka to była odmiana po zeszłorocznej spalonej słońcem i pożarami Makarskiej! Zupełnie jakby to były dwa zupełnie inne światy, a przecież odległość dzieląca te miejsca to raptem 30 minutowa podróż promem. Dość gadania, czas na dowody. Czy te obrazki Was przekonują?

Wszędzie kwiaty
Wszędzie rozmaryn





A może rejs z królem lwem?

?Kontrola paliwa gdzieś na trasie skuterowej wycieczki
Przerwa na relaks w Bolu



Ostatni dzień - my i nasze brzuszki all inclusive :)

Oczywiście nie tylko wielbiciele podziwiania widoków znajdą coś dla siebie. Zwolennicy pięknej opalenizny i wylegiwania się na leżaku też będą zadowoleni. Jedyną grupą, która może czuć niedosyt będą imprezowicze szukający przygód - w maju w Chorwacji sezon turystyczny dopiero budzi się z zimowego snu i większość knajp, beach barów i dyskotek dopiero szykuje się na przyjmowanie gości. Zresztą nawet gdyby były otwarte to nie bardzo miałyby kogo gościć. Ratunkiem w tej sytuacji jest wybór opcji all inclusive, która przed sezonem jest o wiele tańsza i pozwala zabawić się bez konieczności ruszania w miasto. Tu jednak pojawia się ryzyko totalnego zatracenia w morzu drinków i niemal całodobowego dostępu do jedzenia. Dla nas tegoroczna majówka była pierwszym wyjazdem w opcji all inclusive i niestety oboje z Darkiem zatraciliśmy się całkowicie (szczególnie w morzu jedzenia, bo proponowane alkohole były krótko mówiąc słabe). Ale ale! Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło i popełnione przez nas grzeszki zainspirowały mnie do okołokulinarnego wpisu z garścią porad co zrobić, żeby nie stracić głowy i nie wrócić z urlopu z nadbagażem w postaci dodatkowego wałeczka i nadprogramowego centymetra tu i ówdzie.
Zacznę od małego usprawiedliwienia naszego szaleństwa. Kuchnia w hotelu, w którym mieszkaliśmy była absolutnie genialna! Kucharze zasłużyli na złoty medal za praktycznie wszystkie potrawy, których próbowałam, a w szczególności (i tu zarówno moje wegetariańskie, jak i darkowe mięsożerne podniebienia w pełni się zgadzają)  za najlepszą pizzę, jaką jedliśmy w życiu. Poważnie, nawet we Włoszech nie trafiliśmy na tak idealną Margheritę i pizzę z tuńczykiem. Cienkie, chrupiące ciasto, bosko doprawiony sos, nieprzeładowana dodatkami...niebo! Na samo wspomnienie kręci mi się łezka w oku. Zapamiętajcie: nie Rzym, nie Palermo, nie Neapol tylko hotel Kaktus w miejscowości Supetar na wyspie Brac. To tam znajdziecie pizzowy raj :)
A teraz do rzeczy. Co zrobić, żeby w miejscu, w którym wolno nam jeść i pić wszystko bez ograniczeń nie nabrać ciałka? Wydaje się niemożliwe, ale poniższe rady mogą okazać się przydatne:
  1. Na początek wrzuć na luz. Na widok szwedzkiego stołu, na którym każda potrawa wygląda jak z obrazka trudno się powstrzymać przed jedzeniem, dlatego dajmy sobie dzień swobody. Pierwszego dnia wolno nam wszystko - jeść do pełna, a nawet więcej, brać wszystko, na co mamy ochotę i w takiej ilości, jaką sobie wymyślimy. Pić drinki/piwo/wino od rana do zamknięcia baru. Aktywność ograniczyć do obracania się na leżaku i wycieczek do baru i restauracji. No taki totalny luz blues. Taki dzień jest bardzo potrzebny - w końcu to nasze wakacje, a wakacje są po to, żeby się relaksować, a nie narzucać sobie ograniczenia, których na co dzień mamy i tak dużo.
  2. Jedz na małych talerzach. Kiedy już wyszalejemy się pierwszego dnia trzeba szybko odzyskać panowanie nad sytuacją. Jeśli nie zrobimy tego na początku wyjazdu, to możemy spokojnie pożegnać się z tak ciężko wypracowaną wakacyjną figurą. Żeby jednak nie popaść we frustrację proponuję prosty trik: nakładanie sobie jedzenia na małe talerze. Przeważnie do dyspozycji gości są duże talerze obiadowe i małe deserowo-sałatkowe. Sięgajmy po te drugie. Mniej się zmieści, więc mamy szansę spróbować wszystkiego w malutkich ilościach. I oczywiście żadnego oszukiwania - dozwolony jest tylko 1 talerzyk!
  3. Nie rzucaj się na wszystko na raz. Załóżmy, że zasada nr 2 została wprowadzona w życie. Ale jak na tym malutkim talerzu zmieścić tę pyszną sałatkę z owocami morza, cudownie pachnący makaron,  genialną pizzę, grillowaną rybę, te kolorowe warzywa z pary i słonecznie żółtą polentę??? Spokojnie, weź głęboki oddech. Na talerz nałóż dania, na które masz ochotę, ale nie rób śmietnika! Pizza z polentą, grillowaną rybą, szpinakiem i frytkami na jednym talerzu? Nie. Ryba, frytki i warzywa z pary? To już lepiej gra. Warto zestawiać proponowane dania sensownie, a gdy skończy się jeść i ma jeszcze miejsce na więcej można wstać i nałożyć coś innego. Jedzenia na bank nie zabraknie, a jest duże prawdopodobieństwo, że najedzeni jednym daniem nie wstaniemy już po dokładkę. I tu płynne przejście do punktu 4.
  4. Bierz tyle, ile jesteś w stanie zjeść. Oj z tym u mnie było najgorzej. Niemądrze założyłam, że jak coś pięknie pachnie i z pewnością jest pyszne, to bez problemu wcisnę to do już i tak przeładowanego żołądka. Niestety panie i panowie zonk! Nakładanie sobie góry makaronu, 3 kawałków pizzy i 2 kawałków pięknej bakłażanowej zapiekanki kończyło się przeważnie oddawaniem w połowie niedojedzonej porcji. Serce bolało, ale żołądek już nie dawał rady...a przecież pyszna potrawa będzie tak samo pyszna, jeśli zjemy ją w mniejszej ilości, nie?
  5. Korzystaj z "zielonego" menu. Na co dzień jesz za mało owoców, warzyw, ryb? Wykorzystaj obfitość szwedzkiego stołu i wybieraj z głową. Do porannego musli lub sałatki owocowej na deser dorzuć postawione w kącie stołu orzechy, które wszyscy omijają szerokim łukiem. Zamiast kolejnej porcji lodów zjedz suszoną figę lub śliwkę. Nakładaj sobie sałaty, pomidory, ogórki i warzywa z pary. Na deser po śniadaniu weź kawałek melona lub pomarańczy. All inclusive też może być fit. Wszystko zależy od nas.
  6. Słuchaj swojego ciała. Ono najlepiej wie, kiedy powiedzieć dość. Problem pojawia się, gdy zanika zdrowy rozsądek, a samo uczucie przepełnienia i ból brzucha nie są w stanie nas odwieść od udania się na obfity lunch 2 godziny po równie bogatym śniadaniu. Gdy czujesz, że więcej już nie wciśniesz to wstań od stołu. Gdy nie czujesz głodu nie jedz. Szkoda Ci tracić posiłek? Ok, idź na lunch, ale nałóż sobie sałatkę, skrop sosem vinaigrette i do tego zjedz kilka oliwek. Na stoły z gorącymi daniami nawet nie patrz. Twoje ciało będzie Ci wdzięczne. Moje srogo się mściło za ignorowanie jego zdania..
  7. Nie rezygnuj z aktywności. Jakkolwiek niedorzecznie by to nie brzmiało nasze ciało męczy się nicnierobieniem. Jesteśmy stworzeni do aktywności i okres wakacji jest świetną okazją do bycia aktywnym. I nie mam na myśli codziennego joggingu o 5 rano lub pokonywania kolejnych długości hotelowego basenu. Każdy może wybrać dowolną formę ruchu. Już zwykły spacer poza mury hotelu pozwoli organizmowi odetchnąć, a przy okazji da nam możliwość poznania okolicy, w której wypoczywamy. A może wycieczka? Dlaczego nie mielibyśmy poświęcić jednego dnia na wypożyczenie skutera lub roweru i wybranie się na dłuższą wyprawę? Jeśli natomiast ktoś nie ma ochoty ruszać się z hotelu to na miejscu może korzystać z proponowanych animacji: aqua aerobik, taniec, minigolf lub siatkówka. Trochę się poruszamy i jednocześnie zintegrujemy z hotelowa społecznością. Możliwości aktywnego spędzania czasu jest mnóstwo: od wyczynowych po czysto rekreacyjne. Dla każdego coś się znajdzie i warto z tego skorzystać.
  8. Nie pij, jeśli nie masz ochoty. Oczywiście miło jest wysączyć sobie orzeźwiające piwko przy basenie, ale już drugie, trzecie, dziesiąte, czy piętnaste może nie wchodzić tak łatwo. Jeśli masz ochotę na przerwę - zrób ją. Jeśli nie smakują Ci lokalne alkohole (a głównie takie są objęte opcją all inclusive) to ich nie pij. Zapomnij o zasadzie, że skoro zapłaciłaś/łeś to musisz skorzystać na maksa. Tym bardziej, że taki wyjazd ma sprawiać przyjemność, a trudno czerpać przyjemność z czegoś, do czego się zmuszamy i od czego twarz nam wykręca. Do tego punktu stosowałam się na 100% i wcale nie mam poczucia straty. Wybrałam jedzenie, które dawało mi o wiele większą radość :)
Krótka lista i proste zasady. Wszystkim wybierającym się na wakacje all inclusive życzę powodzenia w walce z pokusami. Ja z pewnością na następny wyjazd wydrukuję sobie tego posta i zabiorę ze sobą :)