Sos pomidorowy. Idzie jesień.

Kilka migawek z pierwszego weekendu jesieni. Pięknego weekendu, który poprzez niewysoką temperaturę przypomniał nam jednak o zbliżającej się zimie. U nas przygotowania do tej podłej pory roku zaczęły się od zamknięcia słońca w słoiku, który odtworzymy sobie w najbardziej mroźny dzień zimy, żeby zamknąć oczy i przenieść się w czasie do lata. Przepis na domowy sos pomidorowy inspirowany książką Tracey Lawson "W miasteczku długowieczności. Rok przy włoskim stole" znajduje się na końcu postu.

Nasze kabaczkowe pomidory.

Oby ta papryczka chilli zdążyła dojrzeć...

...i za patykiem.

Nazywam się Fokker i lubię ganiać za jabłkami...

A ja jestem Mikesz i nie mam z tymi dwoma głupkami nic wspólnego.

Ja mam na imię Bajer i wolę kopać doły. Wszędzie.

Do sosu wykorzystałam ogrodowe pomidory-okrągłe, podłużne, koktajlowe i inne przypadkowo wysiane na grządkach. Niekształtne, nieidealne, popękane, nierówno wybarwione, ale jednocześnie tak niesamowicie aromatyczne i przepełnione smakiem, że jedyną przyprawą, jakiej użyłam była jedna łyżeczka soli. Teraz już jesteśmy gotowi - zimo przybywaj!!!!

 Jak to zrobić:

• 1,5 kg pomidorów
• garść listków bazylii
• ząbek czosnku
• 1 łyżeczka soli
• 4 łyżki oliwy z oliwek
• 1 płaska łyżeczka chilli

Pomidory umyć i pokroić w kostkę. Wrzucić do garnka o grubym dnie i gotować aż całkiem się rozpadną. Dodać oliwę i przyprawy (bez bazylii). Można przetrzeć przez sito. Umyte słoiki i nakrętki wyparzyć w piekarniku w temperaturze 150 stopni przez 10 minut. W słoikach ułożyć po kilka porwanych listków bazylii i wlewać gorący sos. Dokładnie zakręcić.

SMACZNEGO!