Kochani, mamy dla Was kolejny konkurs z Wydawnictwem REA-SJ. Tym razem proponujemy książkę "Megazupy na cały rok", w której znajdziecie zyliard inspiracji na pyszne i proste zupy. Więcej o książce możecie przeczytać w naszej recenzji: KLIK.
Zasady są bardzo proste. Napiszcie nam w komentarzu pod tym postem lub pod postem konkursowym na fanpage'u naszego bloga na Facebooku jaka zupa jest Waszym koszmarem z dzieciństwa? 3 najciekawsze odpowiedzi nagrodzimy egzemplarzami książki "Megazupy na cały rok", która z pewnością pomoże urozmaicić Wasz zupowy asortyment. Do dzieła! Macie czas do 3.02.br do godziny 23:59. Zwycięzców ogłosimy najpóźniej 05.02.br.
Osoby biorące udział w konkursie akceptują poniższy Regulamin:
1. Fundatorem nagród w konkursie jest Wydawnictwo REA-SJ Sp. z o.o. z siedzibą w Konstancinie Jeziornej przy ul. Kościuszki 21.
2. Nagrody będą wysłane wyłącznie na terenie Polski na adresy wskazane przez zwycięzców.
3. Organizatorem konkursu jest blog www.jatugotuje.blogspot.com we współpracy z Wydawnictwem REA-SJ Sp. z o.o.
4. Poprzez wzięcie udziału w konkursie Uczestnik wyraża zgodę na przetwarzanie danych osobowych na potrzeby konkursu.
5. W konkursie można wziąć udział udzielając odpowiedzi w komentarzu pod postem konkursowym na blogu lub na fanpage'u "Ja Tu Gotuję" na Facebooku. Z drugiej opcji mogą skorzystać wyłącznie osoby będące naszymi fanami na Facebooku.
6. Jedna osoba może udzielić maksymalnie 2 odpowiedzi. Kolejne komentarze nie będą brane pod uwagę.
7. Będzie nam również bardzo miło jeśli polubicie Nas na Facebooku:Ja tu gotuję! : KLIK
Wydawnictwo REA-SJ: KLIK
POWODZENIA!
i wspomnienia powróciły... Zupa mojej babci uwierzcie mi ... bryyyyy... do tej pory ją pamiętam. miałam wtedy 10 lat ( IV klasa SP) , mama w szpitalu, tata w pracy , opiekowała się mną i moim rodzeństwem babcia i ona gotowała obiady. Zaznaczę że moja babcia nigdy nie była wybitną kucharką , ale to co nam wtedy zaserwowała śni mi się po nocach - koszmar. Babcia tą zupę nazwała zacierka , niby fajnie bo mi zacierka kojarzy się z zupą mleczną z pysznymi lanymi klusiami. A pod nazwą babci kryła się zupa mleczna z ... ziemniakami i z duszoną cebulą , świństwo. Wszyscy w domu się popłakaliśmy , rozpacz i lament , " my chcemy do mamy" . Więcej babcia nam takiej zupy nie ugotowała. Od tamtej pory na babcinym stole królowały racuchy.
OdpowiedzUsuńZupa kompotowa, czyli po prostu ciepły kompot z kluskami. Do tej pory nie potrafię ogarnąć tego wymysłu. Zawsze prosiłam o sam kompot zamiast tej "zupy", ale uparcie kazano mi jeść zupę. Wypijałam kompot łyżką i zostawiałam kluski a rodzina była jakoś bardziej zadowolona, że zjadłam zupę.
OdpowiedzUsuńJako dziecko byłam bardzo wybredna. Nie było dnia, żebym nie grymasiła przy jedzeniu i nie dłubała łyżką/widelcem w talerzu. Zawsze coś tymi swoimi małymi, dziecięcymi oczkami wypatrywałam w daniu, co mi nie do końca pasowało i czego tym bardziej nie zamierzałam jeść. Muszę przyznać, że jedną z rzeczy, na którą mój wzrok był niezwykle wyostrzony, a język wyczulony, była dodawana do zup wegeta, a zwłaszcza te maleńkie, suszone kawałki marchewki, pietruszki czy selera, które nigdy się nie rozpuszczały. Jeśli w zupie "pływały" malutkie kawałeczki wegety, najpierw łowiłam je wszystkie łyżką i odkładałam na skraj talerza, a dopiero później jadłam. Rosół przed nalaniem zwykle mama cedziła mi przez sitko. Jednak w przypadku zupy pomidorowej gotowanej razem z ryżem nie było takiej możliwości. Dla mnie jedzenie tej konkretnej zupy było prawdziwym dramatem. W pomidorowej (czerwonej) zupie w ogóle nie mogłam wypatrzyć małych kawałeczków suszonej marchewki, a pływający w zupie ryż utrudniał mi wyławianie suszonych kawałków pietruszki czy selera. Grzebanie łyżką w talerzu trwało zwykle tak długo, że zupa stawała się zima, przez co tym bardziej traciłam ochotę, by ją jeść. Jedzenie zupy pomidorowej z ryżej było dla prawdziwym koszmarem w dzieciństwie.
OdpowiedzUsuń